Velsen – Zo warm als het vorige week was in ons land, zo warm was het ook op 30 augustus 1958. Rens en Annie de Vries weten het nog precies, want op die dag gaven ze elkaar het jawoord. Eind vorige maand was het briljanten huwelijksjubileum een feit. Uit praktische overwegingen kwam burgemeester Frank Dales ruim een week later – na de vakantieperiode – bij het echtpaar op bezoek.
Door Raimond Bos
In 1935 kwam Rens de Vries ter wereld in het Friese dorp Murmerwoude, later opgegaan in Damwoude, onderdeel van de gemeente Dantumadeel. Antje (‘Annie’) de Vries heeft 1937 als geboortejaar in jaar paspoort staan en komt uit Zwagerbosch, zo’n zes kilometer ten zuidoosten van Damwoude. Dat de twee dezelfde achternaam hebben, is niet heel opmerkelijk. De naam De Vries behoort tot de meest voorkomende namen van ons land. Voor zover bekend, zijn de twee geen directe verwanten van elkaar. Een toevallige ontmoeting op straat zorgde ervoor dat de vonk oversprong, met grote gevolgen. Mevrouw De Vries vertelt: ,,Ik liep op straat met een vriendin van me. We waren gaan oppassen op een kind van tien jaar oud. Dat kind kon fantastisch goed orgel spelen. In die tijd hoorde je Olga Lowina vaak op de radio, een zangeres die ook jodelde. Wij zongen een lied van Olga Lowina en toen we na afloop op straat liepen, waren we nog steeds aan het zingen en gingen we ook jodelen.’’ De heer De Vries vult aan: ,,Ik reed op de brommer langs en door het lawaai kon ik het niet goed horen, ik dacht dat ze mij riepen, dus ik stopte. Toen hebben we een praatje gemaakt en een week later heb ik een afspraak met Annie gemaakt.’’
Woningnood
Een vriend van Rens de Vries had een zaak in Roermond en via hem kwam hij destijds in contact met een aldaar gevestigd schildersbedrijf. ,,Dat bedrijf deed onder meer schilderklussen in Beverwijk en IJmuiden, ze waren ook actief bij Hoogovens. Ik ben voor dat bedrijf gaan werken, zo kwam ik dus in Velsen terecht. Ik werkte destijds 48 uur per week. ’s Morgens ging ik om 06.00 uur met de bus en de trein, dan nog een bus en dan nog weer een trein, naar mijn werk. Ik kwam er om 10.00 uur aan. ’s Avonds werkte ik nog twee uur langer door en als ik ook op zaterdag werkte, ging ik pas zaterdagmiddag om 17.00 uur weer terug naar Friesland.’’ Zoals er nu sprake is van woningnood in ons land, zo gold dat ook in de jaren ‘50 van de vorige eeuw. Het lukte Rens de Vries niet om zich te laten inschrijven als woningzoekende. ,,In Friesland zeiden ze tegen mij dat ze mij niet wilden inschrijven omdat ik te veel nachten niet in Friesland verbleef en in IJmuiden kreeg ik hetzelfde te horen, maar dan omgekeerd.’’ Na het sluiten van het huwelijk woonde het echtpaar De Vries eerst enige tijd in bij de ouders van de bruid, hetgeen in die tijd overigens zeer gebruikelijk was. Uiteindelijk slaagde het echtpaar erin om de huurwoning aan de Iepenstraat in IJmuiden over te nemen waar de heer De Vries op werkdagen inwoonde bij een echtpaar op leeftijd. Hij had zich formeel op dat adres laten registreren en kreeg uiteindelijk de woning toegewezen.
Zelfstandig zonder hulp
Na tien gelukkige jaren in IJmuiden koos het echtpaar ervoor te verhuizen naar Driehuis. Daar wonen ze nu al vijfenvijftig jaar op hetzelfde adres. ,,We waren destijds de jongste bewoners in de straat, nu zijn we de oudste bewoners hier.’’ Vooral voor mevrouw De Vries was de verhuizing vanuit Friesland naar onze regio wel een hele opoffering. Ze vertelt: ,,Hier woon ik, maar mijn hart ligt nog steeds in Friesland.’’ Dat je als nieuweling in een gemeente zelf de nodige stappen moet zetten om te integreren, weet het echtpaar als geen ander. ,,Je moet meedoen, je bij de verenigingen aansluiten.’’ Zelf was ze onder meer vrijwilliger voor het Rode Kruis en ook haar kwaliteiten op het gebied van naaien en handwerken, mevrouw De Vries was opgeleid tot coupeuse, bleven niet onopgemerkt.
Zelf maakte ze ook de meeste kleding voor zichzelf en voor de twee dochters die het echtpaar kreeg. Inmiddels zijn er vier kleinkinderen en twee achterkleinkinderen, met een derde op komst. Hoewel beide echtelieden inmiddels de 85 jaar voorbij zijn, wonen ze nog geheel zelfstandig zonder hulp. Ze rijden allebei nog auto, mevrouw De Vries houdt behalve het huishouden ook de fraaie achtertuin bij en de heer De Vries heeft een volkstuintje bij VTV IJmond, waar hij onder meer zijn eigen groente verbouwt. Mevrouw De Vries: ,,Ja, we doen alles nog zelf. Natuurlijk, iedereen heeft wel eens pijn. Maar je moet gewoon doordouwen. Je moet bezig blijven, dan word je oud.’’
Sociaal betrokken
Jaren geleden nam het echtpaar De Vries zelf het initiatief om een nieuwjaarsreceptie in de straat te organiseren. ,,Dat doen we nog elk jaar en steeds bij iemand anders thuis. Op onze trouwdag stond om 10.00 uur ’s morgens iedereen uit de straat onverwacht voor onze deur. De bel ging en toen ik open deed, begon iedereen te zingen en kregen we een mooi bloemstuk!’’ In de loop der jaren maakte het echtpaar veel mooie vakantiereizen. ,,Vaak naar Tsjechië, want het bedrijf waarvoor ik werkte, had daar ook een vestiging. We gingen daar bijvoorbeeld met de jagers op pad, of paddenstoelen zoeken in het bos. Dat was heel mooi.’’ Het echtpaar roemt de gastvrijheid en gemoedelijkheid van de plaatselijke bevolking. Ook van verre reizen, naar bijvoorbeeld Indonesië, Thailand en de Canarische Eilanden, werd met volle teugen genoten. Maar als burgemeester Frank Dales informeert naar hun mening over Driehuis, blijken ze ook hier dik tevreden te zijn. ,,Lekker rustig’’, reageert de heer De Vries. Zijn echtgenote vult glunderend aan: ,,We wonen hier echt met plezier.’’
Foto: 65 Jaar geleden gaven ze elkaar, op net zo’n warme dag als afgelopen week, het ja-woord. Foto: Bos Media Services