Ontmoeting met een nieuwsgierige zeehond
In deze rubriek staan we stil bij een typisch IJmuidens onderwerp aan de hand van een foto en naar aanleiding van de actualiteit, een stukje geschiedenis, een bijzondere gebeurtenis, een evenement of gewoon een van de mooie taferelen die IJmuiden biedt. In deze aflevering aandacht voor een ontmoeting met een nieuwsgierige zeehond.
Door Erik Baalbergen
Ken je dat gevoel dat je wordt aangestaard? Dat je ogen voelt prikken in je rug, achterhoofd of zij, terwijl je ergens loopt, staat of zit? Dat gevoel bekroop mij vorige week vrijdagmorgen tijdens een wandelingetje langs de Halkade aan de Vissershaven. De oorwurm ‘You’ll never walk alone’ werd al wakker.
Terwijl ik langs de nog bijna lege kant loop, waarschuwt een onbekend en verborgen zintuig mij dat er nieuwsgierige blikken op mij geworpen worden. Nee, het zijn niet de gebruikelijke en in deze tijd van het jaar vooral waarschuwende blikken van meeuwen vanaf een meerpaal of het dak van de vishal. Ik kijk af en toe om maar zie geen prikkende ogen. Ik zie wel steeds wat rimpelingen in het vissershavenwater vlak achter mij. Maar dat zullen wel naar vis duikende aalscholvers zijn.
Dan voel ik nattigheid. Letterlijk dus, want een van de vele donkere wolken besluit zijn natte lading te dumpen boven het havengebied. Het begint te plenzen. Ik duik snel in een van de openstaande luiken van de vishal om te schuilen. Terwijl ik intussen naar het wateroppervlak sta te staren, wordt mij alles duidelijk.
Ik kijk recht in de ogen van een grote grijze zeehond op enkele meters afstand van de kade. Nu zie ik wel vaker zeehonden tijdens loopjes langs het water, maar deze kijkt wel heel nieuwsgierig naar mij. Het lijkt of hij of zij mij een knipoog geeft om even later weer koppie onder te gaan. Enkele tellen later duikt de zeehond weer op, knipoogt weer en gaat verder met z’n duikelingen, tot het uitsloverige aan toe! En dat alles in het water vóór m’n schuilplek. Ik haal m’n camera uit m’n rugtas en maak plaatjes van de nieuwsgierige vrolijkerd.
Enkele minuten later is de plensbui over en vervolg ik mijn wandeling langs de kant. De zeehond doet hetzelfde maar dan aan de waterkant, intussen vrolijk rondzwemmend en duikend, en vooral steeds naar mij kijkend. Ik kijk terug. Nu ben ik niet bepaald een zeehondenfluisteraar, maar wordt wel steeds nieuwsgieriger. Zoekt deze zeehond echt contact of is deze alleen maar nieuwsgierig of er iets eetbaars in mijn rugzak zit? Net als we elkaar weer aanstaren en ik het wil vragen, vaart er een luid ronkende windmolentender langs en is mijn watervriend verdwenen…
Fotobijschrift: Een knipoog tijdens een nieuwsgierige blik vanuit het water van de Vissershaven. Foto: Erik Baalbergen