In alle nattigheid die bij de herfst hoort, meerde de stoomboot van Sinterklaas en zijn Pieten onlangs weer in Nederland aan, verwelkomd door allerlei blijde gezichtjes van kinderen. Of het nu regent of de zon schijnt: zij kijken hier ieder jaar weer reikhalzend naar uit.

Tekst en foto: Bart Jonker

Je zult het niet meteen geloven, maar wist je dat Sinterklaas ooit ergens met de stoomboot aanmeerde en helemaal niet welkom was? Echt waar! Zullen we dat verhaal eens vertellen?

Er was eens een keer dat Sint met zijn stoomboot voer naar Vreugdeloos en Geldeloos. Deze twee dorpen lagen aan weerskanten van een rivier tegenover elkaar, maar waren compleet verschillend. Hoewel de dorpen dicht bij elkaar lagen, lagen ze qua levenswijze ver uiteen.

Vreugdeloos

Het dorp Vreugdeloos kende geen armoede. Iedereen had geld en een goede baan. Mensen woonden in grote en dure villa’s en vrijstaande huizen, met een, twee of zelfs drie dure auto’s op de uitrijlaan. Iedereen kon kopen wat zijn of haar hartje begeerde, er was geld genoeg. Dat klinkt als muziek in de oren zou je zeggen. Niets is minder waar.

Ondanks dat de kinderen en ouders van Vreugdeloos alles hadden en van alles konden kopen, waren ze arrogant, ontevreden en nooit blij met iets. Het was nimmer genoeg: de een wilde de ander nog meer de ogen uit te steken. Heel hun gezichtsuitdrukking was ernaar gaan staan. Daarnaast ging hun belevingswereld niet verder dan hun eigen ik én het scherm van hun mobiele telefoon. Aangezien ze geen interesse of inlevingsvermogen in een ander hadden, waren ze met hun smartphone voortdurend in de weer, waarmee ze alleen maar klaagzangen schreven op Facebook. Het was nooit goed en ze hadden voor niemand wat over, ook geen goed woord. Als ze dan iets kregen of een prijsvraag wonnen, kwam er nooit een bedankje over hun lippen, stel je voor zeg. De inwoners van Vreugdeloos plaatsten zich boven alles en iedereen. Ze waren altijd gehaast en gestrest, voelden zichzelf heel belangrijk en vonden daarom dat iedereen maar voor ze moest wijken. Dit bizarre uitgangspunt leidde regelmatig tot uitbarstingen van asociaal gedrag, zoals in het verkeer. In hun grote auto’s, op hun elektrische bakfiets of fatbike reden ze je regelmatig doodleuk van de sokken in de winkelstraat, zelfs op de stoep. En als iemand daar wat van zei, scholden ze je uit, staken ze hun middelvinger op of reden ze onverschillig door.

Geldeloos

De inwoners van het tegenoverliggende Geldeloos waren van een heel ander kaliber. De mensen daar bezaten nauwelijks iets en hadden het niet breed, werkten hard en probeerden de eindjes aan elkaar te knopen, iedere dag weer. Ze leefden bij de dag, maar dat deerde hen niet. Sterker nog: ze bleven optimistisch en vrolijk en probeerden van iedere dag gezamenlijk een feestje te maken. Dat maakte hen gelukkig. Ondanks dat ze arm waren, waren ze al blij en tevreden met de kleinste dingen en gebaren. De inwoners van Geldeloos waren in staat van niets iets te maken. Dat maakte ze juist rijk van geest. Onderling waren zij zeer sociaal en saamhorig en hielpen zij elkander waar nodig.

Daar komt de Sint!

De beide dorpen behoorden tot een gemeente, onder leiding van burgemeester Van Niesbuij tot Kuchteren. Deze burgemeester was allergisch voor egoïstisch en asociaal gedrag en nieste en hoestte onafgebroken als hij in Vreugdeloos was. Geen enkel medicijn dat de dokter voorschreef hielp. Het gekke was dat zijn nies- en hoestbuien abrupt ophielden, zodra hij het dorp Geldeloos betrad. Zijn ambtswoning bevond zich daarom in Geldeloos. Daar stond hij ook op de kade, samen met honderden enthousiaste kinderen en ouders om Sinterklaas met zijn stoomboot en Pieten te verwelkomen. Op de kade van Vreugdeloos aan de andere kant van de rivier stonden ook kinderen en hun ouders, maar met hun gezicht op onweer. Zij vonden Sinterklaas eigenlijk maar niets.

Eindelijk kwam de stoomboot aan. De Pieten dansten uitbundig op het dek en zwaaiden lachend naar de menigte. Ze strooiden links en rechts snoepgoed en pepernoten naar de kades van beide dorpen. De kinderen en ouders van Geldeloos reageerden uitzinnig en vingen gretig en blij al het strooigoed op. Maar de kinderen en ouders uit Vreugdeloos wierpen het snoepgoed boos terug en bekogelden de Pieten en de Sint ermee. ,,Wij willen je snoepgoed niet, maar een nieuwe smartphone, Playstation en fatbike”, joelden de boze kinderen vanaf de kade van Vreugdeloos naar Sint en zijn Pieten. Het schaamrood stond op de kaken van burgemeester Van Niesbuij tot Kuchteren. Hij barstte spontaan in nies, huil- en hoestbuien uit. Sinterklaas sloeg dit allemaal vol afschuw gade en dacht: ,,Dit kan niet zo langer: ik ga die verwaande rakkers van Vreugdeloos eens een lesje leren.”

Een lesje nederigheid

Nu heeft Sinterklaas een heel groot geheim. Zijn staf bezit namelijk toverkracht. Dit weet niemand, zelfs zijn Pieten niet. Toen de nacht intrad, sloeg Sint met zijn staf vier keer op de grond: een keer noordwaarts, oostwaarts, zuidwaarts en westwaarts. De inwoners van Vreugdeloos vielen door dit vleugje magie van de staf pardoes in slaap. Ze begonnen te dromen. Levensecht te dromen weliswaar. Vreugdeloos was ineens alles kwijt en was arm geworden. Geen dure auto’s, bakfietsen, fatbikes of spullen meer. Geen geld en geen luxe meer. De inwoners waren in complete chaos geraakt. ,,Waar is mijn mobiel, ik kan niet zonder”, schreeuwden ze in paniek. De inwoners waren nu op elkaar aangewezen en moesten nu zelf van niets iets maken met elkaar. Langzaam begonnen ze zich te realiseren dat geld en spullen niet alles zijn en dat ze door moesten. Ze probeerden het met elkaar gezellig te maken. Ze kookten samen met wat er nog aan voedsel over was een maaltijd. Ze kregen er plezier in en er verscheen zelfs een glimlach op hun gezicht toen ze gezamenlijk aten. Vreugdeloos leerde in een nacht dat je met weinig middelen het ook leuk en gezellig kunt hebben met elkaar. En dat je voor elkaar wat over moet hebben. Sint keek tevreden naar deze metamorfose en liet de inwoners van Vreugdeloos ’s ochtends langzaam ontwaken. Het bleek allemaal een droom, maar de inwoners van Vreugdeloos waren wel veranderd. Het was een goede les voor ze geweest. Ze zochten toenadering tot Geldeloos en deelden wat ze bezaten met de inwoners. Kinderen uit Vreugdeloos deelden op hun beurt hun speelgoed met de kinderen uit Geldeloos en speelden samen.

Zo kwam alles goed en werd het Sinterklaasfeest op 5 december gezamenlijk en feestelijk gevierd. De Sint keerde in zijn nopjes terug naar Spanje. En hoe verging het burgemeester Van Niesbuij tot Kuchteren? Hij was acuut van zijn nies- en hoestbuien af. Die waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij besloot de twee dorpen tot een dorp samen te voegen met een nieuwe naam: Levenslust. Eind goed al goed!

Foto: Sinterklaas en zijn Pieten hebben weer geluk en saamhorigheid teruggebracht