IJmuiden – Van de Schiplaan verdween op 5 augustus 1986 de toen zevenjarige Cheryl Morriën op raadselachtige wijze. Tot op heden, bijna veertig jaar later, is er nooit een spoor van haar gevonden. Moeder Nellie is nu 71 jaar. Ze wordt steeds banger een eventuele ontknoping van de zaak niet meer mee te maken.

Door Weert Schenk

Na de wekelijkse tai chi-training drinken Nellie en haar partner Frank koffie in een koffiehuis. Aan de stamtafel is Nellie meestal het vrolijke middelpunt. Tai chi, een traditionele Chinese vechtsport die bekend is om zijn langzaam vloeiende bewegingen, ontspant haar, leidt haar af. Om de juiste bewegingen te maken, moet ze zo geconcentreerd zijn dat ze nergens anders aan kan denken. Tai chi maakt haar lichamelijk en mentaal los, zegt ze.

Voor wie haar niet echt kent, lijkt Nellie lachend en dansend door het leven te gaan. Dat beeld is niet meer dan een dun laklaagje op de werkelijkheid. Ze gaat sinds dinsdag 5 augustus 1986 gebukt onder een onpeilbaar verdriet. Het is de dag dat haar bijna achtjarig dochtertje Cheryl verdween, spoorloos.

Er gaat geen dag voorbij dat ze niet aan Cheryl denkt en vaak moet ze dan huilen. Naarmate je ouder wordt, zegt ze, wordt het erger. Op die augustusdag, 38 jaar geleden, was het plan om met haar man de vakantiespullen op te ruimen; ze waren de dag ervoor thuis gekomen in IJmuiden van een reis naar Italië. Cheryl wilde liever naar de kermis in Santpoort. Nellie ziet nog steeds voor zich hoe de daarover wat chagrijnige Cheryl en haar twee jaar oudere zus Rachel rond half twaalf samen naar buiten gaan.

Cheryl wil naar haar vriendinnetje Ilse in het naastgelegen flatgebouw; Rachel stapt de andere kant op. Op die galerij hoort Nellie haar jongste naar een buurmeisje roepen: ,,Mahilya, waar ga je heen?’’ Even later kijkt Hans, haar man, vanuit het keukenraam op de achtste verdieping kort naar Cheryl die voor de deur van Ilse staat. Een buurvrouw die een vuilniszak wegbrengt, ziet haar daar ook. Dat is het laatste beeld van Cheryl.

Het is een mysterie wat Cheryl daarna overkomt. Vast staat dat ze niet bij Ilse binnen is geweest. Er was niemand thuis. Een getuige beweert dat Cheryl uren later in een groene Lada lachend naar haar heeft gezwaaid. Er zaten twee mannen in de auto. De vrouw veronderstelde dat Cheryl met familie meereed.

Volgens Nellie zou haar dochtertje nooit zomaar met iemand meegaan, daar was ze verstandig genoeg voor. Evenmin zou ze zonder te vragen zelf ergens heen gaan. Wel vindt ze het vreemd dat de politie nauwelijks waarde hechtte aan de getuigenis over de groene auto.

Politie en Justitie twijfelen er inmiddels niet aan dat Michel Stockx, in 1992 veroordeeld voor de moord op drie kinderen, ook verantwoordelijk is voor de verdwijning van Cheryl. De vrachtwagenchauffeur uit Assen zou dat hebben bekend aan geheimhouders, een advocaat en een priester, die echter over hun gesprekken met verdachten nooit mogen praten. Over de plek waar hij het meisje achterliet, was hij vaag.

De seriemoordenaar kan er zelf niets meer over zeggen. Hij overleed in 2001, nadat hij in de gevangenis bij arbeidstherapie in brand was gevlogen. ,,Een noodlottig ongeluk’’, aldus Justitie. Omdat er geen enkel bewijs is dat Stockx de werkelijke dader is, blijft het malen in het hoofd van Nellie: Is ze wel vermoord? Leeft ze misschien nog? Kan ze slachtoffer zijn geworden van een vergisontvoering? Hoe kan het dat er niets van haar is teruggevonden, geen geurspoor, geen kledingstuk, geen vingerafdruk, geen DNA. Niets.

Na de verdwijning bleef Nellie werken op de bankbiljettenafdeling van drukkerij Joh. Enschede, deed vrijwilligerswerk en sportte tot het moment dat haar man in het jaar 2000 ernstig ziek werd en ze voor hem moest zorgen. In die periode werd ze op haar werk bij een reorganisatie boventallig verklaard en zou ze worden ontslagen. Het werd Nellie allemaal teveel, ze wilde afgekeurd worden. Het UWV zag daar eerst echter geen reden voor. Pas toen ze voor de derde keer een andere contactpersoon kreeg, was er begrip voor haar situatie en raakte ze voor honderd procent afgekeurd.

Hans overleed. Tot het eind vocht hij tegen zijn ziekte, zegt Nellie. ,,Hij wilde niet dood. We waren altijd samen. Hij wilde voor mij en Rachel blijven zorgen. Hans vond het vreselijk voor mij dat ik weer iemand zou verliezen.’’

71 jaar is ze nu. Ondertussen is ze al 19 jaar met Frank, een weduwnaar die sinds 1998 de zorg had voor twee zoons van toen in de leeftijd van 10 en 12 jaar en om de stress te bezweren tai chi-les nam. Nellie ontmoette hem in 2004, toen dochter Rachel haar aanmoedigde op tai chi te gaan. Frank was inmiddels in zijn vrije tijd cursusleider.

Het kon niet anders dan dat Frank zich ook met de verdwijning van Cheryl ging bezighouden. Voor zover hij het mocht inzien, kent hij het politiedossier uit zijn hoofd. Sinds zijn pensionering zeven jaar geleden is hij dagelijks met de zaak doende. Hoe de politie Stockx probeert te duiden als dader zit hem dwars. Volgens hem ontbreekt daarvoor een gedegen onderbouwing.

Frank en Nellie hebben tientallen vragen gesteld aan de politie, maar krijgen geen antwoord op de vragen die ze nu nog hebben. Omdat politie en justitie met de aanname dat Stockx de dader is de zaak hebben afgesloten, wordt het echtpaar sinds 2020 niet meer te woord gestaan. Daarover is zelfs een officiële brief gestuurd. ,,Buitengewoon onmenselijk’’, zegt Frank. ,,Tsja…’’, zegt Nellie, ,,Vreselijk pijnlijk. Onbeschoft.’’

De politie hanteert in cold cases, niet opgeloste moordzaken, het motto ‘alles voor de nabestaanden’. Maar volgens de politie is er geen sprake van een cold case. In oktober 2002 kwamen vier medewerkers van politie en justitie bij Nellie langs om te zeggen dat de zaak voor hen definitief rond is: Stockx is de dader.

Nellie was alleen, in rouw van Hans, en kon niets anders zeggen dan: ,,Waar is het lichaam van Cheryl dan?’’ De mannen vertrokken zonder haar bijvoorbeeld slachtofferhulp aan te bieden. ,,Ik zakte door mijn knieën. Huilen, huilen, heel veel pijn en verdriet. Daar stonden ze niet bij stil toen ze wegliepen. Lekker makkelijk.’’ Twee weken later kwamen twee rechercheurs haar meedelen dat de zaak Cheryl Morriën intussen was verjaard.

Frank meent dit niet het geval is. Cheryl is ook nog vermist. Vermissingszaken verjaren niet. Zolang er geen lichaam is gevonden of er geen bewezen dader is, kan het dossier volgens hem niet worden gesloten. Nellie en Frank staan er helemaal alleen voor. Van de politie hoeven ze niets te verwachten. Net zo min als van de zogeheten burgerrechercheurs, ‘idioten’ noemt Frank hen, die zich nog steeds, soms obsessief met de zaak inlaten en zeker denken te weten wat er met Cheryl is gebeurd. Die bemoeizucht leidt tot niets, maar bezorgt Nellie en Frank wel veel onrust.

Zolang niet bekend is wat er met haar dochtertje is gebeurd, kan Nellie niets afsluiten. ,,Dat is heel frustrerend. Dat doet pijn. Stel dat ze wordt gevonden en niet meer leeft, dat is pijnlijk, maar dan weet je het. Dan kan je het een plekje geven. Nu blijft dit me achtervolgen.’’

,,Als je kind overlijdt, of omkomt bij een auto-ongeluk, dat is heel erg, maar dan kan je het begraven. Maar als een kind, een stukje van jezelf, zomaar verdwijnt, zonder dat je iets weet, dat doet zo verschrikkelijk veel pijn……,dat kan je niet beschrijven.’’

Dagelijks draaien haar gedachten in cirkels. Wie neemt een kind nou mee; Cheryl was nog maar zeven. Is ze verkracht of vermoord? Hoe dan? Leeft ze nog? Hoe is ze nu? Is ze gedrogeerd, dat ze niets meer weet. Als ze weet wie ze is, dan zou ze toch allang terug zijn? Misschien denkt ze dat ze bij die mensen hoort. Als ze leeft, waarom duurt het dan zo lang?

De laatste tijd wordt Nellie steeds banger een eventuele ontknoping van de zaak niet meer mee te maken. ,,Stel dat uitkomt dat Cheryl nog leeft, dan wil ik hier nog zijn. Het is toch vreselijk, ook voor haar, als ik er dan niet meer ben. Daar denk ik vaak aan.’’

Hoe kom je de dagen door? ,,Het is zwaar, maar ik moet door. Ik heb ook Rachel en mijn kleinzoon nog. Daarom ben ik sterk. Ik moet door. Het leidt me af als ik onder de mensen ben. Maar het is ook niet goed om te vluchten. Ik ben niet meer zo actief als vroeger. Dan ga ik piekeren. Met tai chi heb ik geen tijd om aan iets anders dan de bewegingen te denken. Maar als ik niets te doen heb, komt alles meteen weer boven.’’

Oproep:
Mensen die concrete wetenschap hebben over het lot van Cheryl Morriën en/of over personen die bij haar verdwijning zijn betrokken, wordt dringend verzocht contact op te nemen met de Peter R. de Vries Foundation, te bereiken via www.peterrdevries.nl. De Foundation heeft 100.000 euro uitgeloofd voor de tip die leidt tot het terugvinden van Cheryl.

Op de foto:
Moeder Nellie (achtergrond, niet herkenbaar in beeld) met op de voorgrond een foto van haar vermiste dochter Cheryl. (Foto: Anke van der Meer)