41 jaar stond hij voor de klas in IJmuiden, meester Serné. Op de Marnixschool, die later plaatsmaakte voor Het Kompas. Honderden IJmuidenaren hebben bij hem in de schoolbanken gezeten tussen 1974 en 2015. Ongezien over straat lopen is er dan ook niet bij voor deze 69-jarige IJmuidenaar. Met enige regelmaat haalt hij herinneringen op in de Jutter/Hofgeest. Deze week: Gijsje

Eind jaren 1970 hadden we op de Marnixschool een schooldokter, die alle kinderen controleerde op ziektes en kwalen. Dit gebeurde in de koffiekamer van het personeel. Ik zie hem nog dagelijks langs lopen of fietsen. Hij herkent mij niet. Dat laat ik ook zo.

Ook hadden we een logopediste, een oudere excentrieke dame. Naam weet ik niet meer. (Later hadden we er nog één,genaamd Kockelkoren. Voor een stotteraar een onuitspreekbare naam).

De oudere vrouw ging mee op schoolreisje met de Marnixschool naar Artis. Zij had een bijzondere gave om met dieren om te gaan en was ingedeeld bij mijn groepje kinderen, als begeleidster. Fantastisch om te zien hoe ze met de papegaaien aan het begin van Artis om ging. Ze sprak tegen ze, noemde namen en de dieren kwamen op haar schouder zitten. De vogels herkenden haar. De vrouw vertelde, dat ze vaak in Artis kwam.

Ik woonde toen nog in Amsterdam en kwam ook vaak in Artis, maar geen dier die mij herkende!! De kameel kende haar wel, evenals de apen op de apenrots. Die stonden dan op een rij met hun kontjes naar haar toe. Zij riep naar ze en bewoog naar ze. Kinderen vonden dat prachtig en vroegen of ze de apen nog eens wilde roepen, hetgeen ze deed.

(Ik was toen nog naïef).

In het apenhuis van toen, waren open kooien met alleen tralies, waar gorilla’s en chimpansees zaten.

Ik liep daar met mijn groepje kinderen en de logopediste naar toe. De vrouw begon aan haar begroetingsceremonie. Ze walste en bewoog heen en weer en de apen regeerden op haar. Kwamen naar voren, tot voor de tralies.

Zij sprak tegen ze en haalde een zakje fruit tevoorschijn en…een aardappelschilmesje. Ze schilde een appel en gaf de gorilla door de tralies heen een partje (kon toen nog). De aap pakte het partje…. maar ook het mesje en verdween naar achteren. Het liep goed af. Bewakers hebben het dier ontzet.

In het buitenverblijf van de apen huisde een chimpansee die de logopediste ook herkende. Zij ging voor de buitenkooi staan en riep: “Gijsje, Gijsje” en stond met gestrekte armen en gespreide benen tegen de ramen gedrukt. De aap zag haar en reageerde opgewonden. Kinderen vonden dit geweldig. De vrouw voerde voor de glaswand buiten een bewegingsact op waar de aap “Gijsje” met hand en lichaam op reageerde.

Ik was verbijsterd en liep snel door naar het Nachtdierenverblijf. 

Foto: aangeleverd