Meester Serné was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: Concentratie problemen en snel afgeleid zijn in 1984.
Ik vond in een oude schoolkrant uit 1984 van de Marnixschool, een artikel geschreven door mijzelf, na 10 jaar onderwijs. Hierin beschreef ik hoeveel moeite een leerkracht moest doen om kinderen een opdracht te laten uitvoeren. Nu 40 jaar later, ga ik terug naar 1984 met een samenvatting:
,,In de pauzes komen de leerkrachten zuchtend en steunend de bruine koffiekamer van de Marnixschool binnen en vragen aan hun collega’s of de kinderen bij hen ook zo slecht luisteren. De één na de andere heeft hetzelfde probleem. Kinderen zijn heel chaotisch en ongeconcentreerd. Je zegt: ,,We nemen straks ons taalboek voor ons en…….”. Ondertussen begint iedereen door elkaar te praten, zonder het taalboek te pakken. Ze hebben niet door, dat je staat te wachten tot je verder kunt praten. Op gewone geluidsterkte vraag je of ze even willen luisteren naar de opdracht. Dit hoort niemand, zelfs niet na stemverheffing. Tenslotte zet je een keel op die tot luisteren dwingt. Kinderen merken nu pas, dat er iemand voor de klas staat. Je doet een poging de opdracht uit te leggen. Plots merkt een kind dat de veter van een schoen los zit en maakt het vast. Opletten hoeft niet want veters gaan voor. Pennenbakken moeten nodig opgeruimd worden of… Hoe zou een balpen in elkaar zitten? De leerkracht tracht door te gaan met de lesopdracht. Waarschuwen helpt even, tot er een puntenslijper op de grond valt en…opnieuw is de aandacht weg.
Toch voor de zekerheid even de opdracht herhalen en…… aan het werk!
Veel kinderen blijken niet gewend te zijn dat er op normale toon tegen ze gepraat wordt en blijven gewoon niets doen, totdat je op krachtiger, harde toon zegt dat het nu toch wel verstandig is aan het werk te gaan.
Tijdens het werk is het niet stil. Rustig op een stoel zitten is er niet bij. Wiebelen, achterover leunen, proberen op één stoelpoot te balanceren, waardoor er gaten in het zeil ontstaan. Kortom, ongeconcentreerd en snel afgeleid met als gevolg dat ieder kind opnieuw individueel met engelengeduld, uitleg moet krijgen. ’s Avonds kom je gesloopt thuis. De leerkracht voor de klas wordt gezien als een televisietoestel, of clown. Je kijkt er naar, maar luistert niet en doet ondertussen iets anders. Helaas zijn wij mensen die iets van kinderen verwachten”. Dit was een ‘kijkje in de onderwijskeuken van de Marnixschool anno 1984.’ (Afbeelding: aangeleverd Frans Serné)