Meester Serné was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: Nachtelijke problemen van schoolkampleiding in Castricum.

De groepen acht van de Marnixschool gingen vele jaren een paar dagen op schoolkamp naar een Scoutinghuis in de duinen en bossen buiten Castricum.

 Er waren geen bedden en alle kinderen namen een luchtbed of matje en een slaapzak mee, evenals de schoolkampleiding. Slapen deden we op de grond. Jongens en meisjes bij elkaar in een krappe slaapzaal, dus dicht tegen elkaar aan. Dat zou nu in deze tijd onmogelijk zijn.

Mijn collega’s en ik hadden een aparte kamer waarin een bankstel stond, maar ook wij lagen op onze meegebrachte luchtbedden en slaapzakken op de grond naast elkaar. Tussen onze luchtbedden was zo weinig ruimte, dat je met dwarse voeten langs de ander moest wankelen om je eigen plek te bereiken.

Eén van ons sliep met luchtbed en al op de bank, om ruimte te besparen. Wij waren meestal met vier personen.

We legden tassen, jassen en allerlei kampbenodigdheden op die bank in ons slaaphok en  legden alles voor het slapen gaan in het halletje voor de uitgang.

Er ging een jaar een al wat oudere leerkracht mee, die zijn slaapzak boven op al die tassen en spullen had uitgespreid en toen het voor ons ook tijd was om te gaan slapen, boven op die berg spullen in zijn slaapzak kroop en de rest van de collega’s in hun slaapzakken en op hun luchtbedden op de grond. Ik deed het licht uit en strompelde naar mijn plek op de grond. Het duurde niet lang of de leerkracht op de ‘berg’ rolde van de stapel af. Grommend en mopperend klom hij weer zijn slaapzak in. Dit herhaalde zich. De collega’s op de grond en ik hielden ons slapend, maar stikten van het lachen. Uiteindelijk hebben we hem geholpen.

Een andere keer was er een vrouwelijke collega mee die nog nooit had gekampeerd. Zij had een luchtbed en slaapzak geleend, maar had geen idee wat ze daar mee moest. Haar man had haar wijsgemaakt, dat je het opgepompte luchtbed ín de slaapzak moest doen, hetgeen zij deed.

 ’s Avonds kroop zij in de slaapzak waar ook het luchtbed in zat. Ze vond het wel wat krap. Wij, collega’s lachten ons slap in onze slaapzakken, want toen ze zich omdraaide lag ze zelf met haar slaapzak op de grond met het luchtbed in de slaapzak, bovenop haar. Wij hebben haar stikkend van het lachen uit die volle slaapzak bevrijd.

Foto: aangeleverd