Velsen – Al een jaar waart een virus rond dat ieders leven op zijn kop zet. Buiten het verdriet dat we hebben om de zieken en de mensen die we door dat virus voor altijd moeten missen zijn de economische, sociale en maatschappelijke gevolgen die corona met zich meebrengt bijna niet te overzien en te dragen. Het blijkt dat jongeren, op de drempel van hun zelfstandige leven, het ook pittig voor hun kiezen krijgen. Wat een tijd van verkennen, leren en opbouwen zou moeten zijn is verworden tot een tijd die stil lijkt te staan en zelfs achteruit loopt. Wij vroegen een aantal van deze mensen naar hun hoop en frustraties. Deze week vertelt Tim Ockeloen  zijn verhaal. 

Door Ingeborg Baumann

Tim Ockeloen (26) staat al vanaf zijn vijftiende in keukens dus we kunnen rustig stellen dat de horeca en zijn vak een passie van hem is. Horeca en gezelligheid, als je op zijn facebookpagina spiekt was het een etentje hier en een drankje daar. Zo hoort het op die leeftijd en dat kan nu allemaal niet. Tim is werkzaam als ‘zelfstandig werkend kok’, want zo heet dat, bij Grand Café Staal. Hij is vanaf de opening van Staal op 8 januari 2020 betrokken geweest. Tweeëneenhalve maand onbezorgd, gezellig en hard werken voor een beginnend maar meteen succesvol horecabedrijf waar IJmuiden blijkbaar echt behoefte aan had. Op 16 maart 2020 kwam in ieder geval aan de onbezorgdheid een einde. Aan het harde werken, de gezelligheid en de creativiteit die Tim samen met het team van Staal ontwikkelde gelukkig niet. 

,,We zijn na de eerste lockdown begonnen met borrelboxen en dat werd steeds verder uitgebreid. Het is wel heel anders werken, je mist het contact met de gasten en natuurlijk ook hoe datgene wat je bereidt als eindproduct op een bord ligt. Dat voelt gek. En het is uiteraard rustiger, hoewel we allemaal keihard aan de slag zijn om het contact met onze gasten te houden. We zijn ook telkens op zoek naar leuke combinaties en recepten. Privé is mijn leven ‘minder uitbundig’, zeg maar. We gingen vaak uiteten en een drankje drinken. Dat was een rustmoment, een uitlaatklep. Dat is er nu helemaal niet eigenlijk. Ik woon in een huis met twee huisgenoten maar heb geen relatie. Gelukkig wel die huisgenoten want in deze tijd alleen wonen lijkt me niets. Nu heb je nog wat. In mijn vrije tijd ga ik veel naar buiten, naar het strand ofzo. Even een frisse neus halen. En ja, had ik mezelf dit een jaar geleden horen zeggen dan had ik hard gelachen. Ik ben twee keer getest op Corona maar gelukkig was er niets aan de hand. Om me heen zijn er natuurlijk wel gevallen en de ene is heftiger dat de andere. Er is geen peil op te trekken. Maar uiteindelijk komt het goed. Ik denk alleen pas na de Pasen en zelfs na Koningsdag. De stemming houden we er wel in bij Staal, we trekken het allemaal best goed. De lolletjes die je kunt maken met je collega’s helpen wel. Hoe ik de toekomst zie? Aanpassen, niet bij de pakken neer gaan zitten en positief blijven. Dat is ook de stemming op mijn werk, dat is hoe je wel moet denken. Ik bekijk het verder van dag tot dag anders kak je bij elke hoop die dan weer de grond in wordt geboord of tegenslag in. En dat moeten we niet hebben. Daar red je het niet mee.’’ 

Foto:

Tim verwoordt deze rare tijd aldus: ‘Privé is mijn leven minder uitbundig, zeg maar’. Foto: Dennis Gouda Fotografie