IJmuiden – In de Nieuwe Kerk vond vrijdag het aller-, allerlaatste concert van COV IJmuiden plaats. De vereniging, die 105 jaar heeft bestaan, kent veel liefhebbers, met name vanwege de sfeervolle uitvoeringen in het voorjaar van de Matteüs Passion. Toch is de laatste jaren de kerk niet meer vol te krijgen voor hun bijzondere concerten. Ook vrijdag was het helaas niet uitverkocht, al was de kerk wel aardig gevuld. Voor de pauze werden Sacred Songs van Karl Jenkins gezongen. Na de pauze het moeilijke Magnificat van John Rutter.

In de pauze is het naderende einde van dit mooie koor uiteraard het gesprek van de dag. 

Loes vertelt dat zij nog niet zolang lid is, maar wel als projectzangeres al iets van 32 jaar mee mag zingen. Zij vindt troost bij de andere koren waar zij ook nog in zingt. ,,De generale repetitie ging niet zo goed, dat maakt deze avond wel extra spannend. Vooral het program na de pauze is moeilijk, dan moet je je aandacht er goed bij houden, dat drukt het verdriet weg’’, meldt zij monter.

Hennie, al meer dan 30 jaar lid, geeft aan, dat zij het al langer aan heeft zien komen, dat het zo niet verder ging. Erg veel onkosten, teruglopende kaartverkoop, minder belangstelling van nieuwe leden en dan gaat de dirigent ook nog stoppen. Hoe IJmuiden zonder Matteüs Passion verder moet, kan zij zich niet voorstellen. ,,Wie weet komt er toch een nieuw initiatief’’, oppert zij. Deze avond ervaart zij als mooi en verdrietig tegelijkertijd.

Een koorlid, die liever niet bij naam genoemd wil worden, zingt al meer dan 20 jaar mee. Zij was samen met haar man lid, dat maakte het juist zo mooi. Helaas is hij overleden en juist vanavond telt dat bij het verdriet van dat het koor gaat stoppen, extra hard mee. ,,Het is zo dubbel’’, zegt zij. ,,De dirigent is anders dan anders, je moet erg goed opletten, want de stukken zijn zo moeilijk en het is ook verdrietig.’’

Als slotakkoord van het indrukwekkende concert kiest dirigent Piet Hulsbos Amen! van Jenkins. De laatste minuten loopt hij dirigerend naar zijn geliefde koor toe, neemt plaats tussen het zingende koor en zingt uit volle borst mee. Het applaus hield daarna minutenlang aan. In het publiek werd hier en daar een traantje weggepinkt. ‘Ook verdrietig’, was er behalve het oorverdovende geklap te horen. (tekst/foto: Arita Immerzeel)