IJmuiden – Twee weken geleden riepen we in deze krant de oud-leerlingen van mevrouw Nel Heijdenrijk op om kaartjes te sturen ter ere van haar verjaardag. Het leverde maar liefst 76 poststukken op, die afgelopen zondag, op haar 90e verjaardag, bij haar zijn bezorgd.
Een verrassing was het niet voor Nel Heijdenrijk, toen we zondagmiddag rond 13.00 uur bij haar aanbelden. Ze blijkt een trouw lezer van deze krant te zijn en had de oproep zelf twee weken geleden al gelezen. Maar ze vond het idee, dat van haar schoonzus in Amersfoort kwam, prachtig. Onder normale omstandigheden zou ze haar 90e verjaardag met de hele familie hebben gevierd. Elke vijf jaar geeft ze een groot feest, maar het coronavirus gooide dit jaar roet in het eten. Gelukkig had ze nog geen voorbereidingen voor het feest getroffen, toen Nederland grotendeels op slot ging. ,,Ik heb er in januari wel over nagedacht, maar je moet nog maar zien of je het haalt’’, zegt ze nuchter.
Nel Heijdenrijk kwam niet in Nederland ter wereld, maar op het eiland tarakan, bij Borneo. Haar vader werkte voor de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) en dat bedrijf beheerde daar olievelden. Een jaar na haar geboorte ging ze, samen met haar moeder, voor het eerst naar Nederland. Wat later keerde ook vader terug naar hier en was het gezin weer herenigd. ,,Als we daar gebleven waren, was ik op 12-jarige leeftijd door de Japanners vermoord’’, zegt ze stellig. Japanse soldaten hebben in de Tweede Wereldoorlog een bloedbad aangericht op het kleine eiland, dat vrijwel geheel werd verwoest.
Het had niet veel gescheeld of Nel Heijdenrijk had voor een heel andere carrière gekozen. Ze solliciteerde bij Hoogovens naar een baan als secretaresse. ,,Ik had een leuk gesprek gehad, maar toen vroegen ze me welk geloof ik had. Ik was katholiek, maar de hele afdeling daar bleek gereformeerd te zijn. Toen was het meteen afgelopen.’’ Ze volgde uiteindelijk een spoedcursus om in het onderwijs aan de slag te kunnen gaan en stond vervolgens van 1956 tot 1985 voor de klas. Ze werkte in de Claraschool, waar ze juf was van de eerste klas (tegenwoordig groep 3). Honderden kinderen hebben in de loop der jaren dankzij haar leren lezen en schrijven.
Veel mensen kennen haar ook vanuit haar rol als coördinator bij de Werkgroep Tanzania. Van 1957 tot 2017 was ze vrijwilliger voor die organisatie, haar coördinerende rol legde ze ongeveer elf jaar geleden neer. De vele kaartjes die ze, via onze redactie, heeft mogen ontvangen, deden haar goed. ,,Er zat er zelfs eentje bij van een oud-leerling uit Australië, die was via familie hier in Nederland gestuurd. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen hoor, maar het is prachtig. Sommige mensen hebben er foto’s bij gestuurd vroeger. Heel erg leuk!’’ Ook daags na haar verjaardag kwamen er bij onze redactie nog enkele kaartjes binnen. Die zijn inmiddels nabezorgd.