IJmuidenaar Frits Rijperman droomde van een carrière als stergitarist of journalist. Het is er niet van gekomen. In zijn serie ‘Helden van de IJmond’ portretteert hij artiesten uit onze regio die hun droom wel achterna zijn gegaan. Vandaag Gerard Alderliefste.

Hij is een succesvolle Velsenaar met een indrukwekkende muzikale carrière. Zijn grootste hit, Vivre, samen met Liesbeth List en Ramses Shaffy, bereikte een 8e plaats in de Top 100 en is jaarlijks te vinden in de Top 2000.

Alderliefste (60) woont al geruime tijd in Amsterdam, maar kijkt met plezier terug op zijn jeugd in Santpoort-Noord en Velsen-Zuid, en komt er nog geregeld om zijn vader te bezoeken die in wooncentrum de Hofstede woont.

Als een rockster stapt hij het sfeervolle Grand Café Staal aan Plein 1945 binnen. Hij straalt een zekere allure uit, een présence die meteen opvalt. Iets kleiner dan verwacht, met een markant, ongeschoren gezicht en een nonchalant omgeslagen trui, wat hem een lichte air van Evert Lodewijks uit Gooise Vrouwen geeft. De avond ervoor speelde hij met zijn band voor 350 mensen in een uitverkochte cultuurkerk in Middelburg. Zijn band bestaat uit professionals, met Velsenaren als Kees Post en Rosanne Alderliefste. Terwijl we plaatsnemen, bestelt hij een havermelk cappuccino. Hij vertelt meteen dat hij nog vol is van de succesvolle avond ervoor, en moet zichtbaar nog op aarde komen.

Balans tussen passie en stabiliteit

Wanneer ik hem vraag hoe hij zichzelf zou omschrijven, glimlacht hij even en zegt: ,,Ik denk aan de verschillende dingen die ik doe en waar ik plezier in heb.” Hij blikt terug op zijn studieopties na zijn VWO diploma aan het Ichthus College in Driehuis: geneeskunde, Frans, of toch het conservatorium? Omdat hij werd ingeloot voor geneeskunde, werd die keuze voor hem gemaakt. Toch blijft de vraag knagen: had hij het anders gewild? ,,Mijn gitaarleraar aan de Muziekschool Velsen raadde het conservatorium af. De kans dat je uitvoerend muzikant wordt, is klein, en eindigen als muziekleraar zonder podium sprak me niet aan.” Hij koos voor een balans tussen passie en stabiliteit. Naast chansonnier werkt hij als verslavingsarts bij de Brijder Verslavingszorg , die hem de ruimte geeft zijn muzikale hart te volgen.

Zelf speel ik gitaar, dus vraag ik hem naar zijn inspiratiebronnen. ,,Begin jaren ’80 was ik onder de indruk van Herman Brood, The Police en qua gitaartechniek van Mark Knopfler, George Benson en de funk van Chic. Meer slag- en ritmegitaar dan soleren.” In Vivre speelt hij op een elektrische gitaar met nylonsnaren: het geheim achter de sound. Als scholier raakte hij gefascineerd door Les Poppys en het Franse chanson. Gerard zingt het refrein: ,,‘Non, non, rien n’a changé’” Vakanties in Frankrijk en inspirerende Franse lessen deden de rest. Hij trad in de IJmond op bij het Witte Theater, sportclubs en bruiloften. Het culturele klimaat was rijk. Hij herinnert zich optredens van Gruppo Sportivo en Hauser Orkater daar nog levendig.

Ramses Shaffy

Zijn samenwerking met Ramses Shaffy was een bijzonder hoofdstuk in zijn carrière. Het gaf een nieuwe impuls aan Shaffy’s kunstenaarschap en bracht Gerard zelf ook veel. Hoe ontstond Laat Me/Vivre? ,,Ik maakte een versie van Vivre en omdat ik goed Frans spreek, klonk het overtuigend. Tijdens een liedjeswedstrijd zat Liesbeth List in de jury en wij wonnen de publieksprijs. Liesbeth vond dat wij de hoofdprijs verdienden en vertelde dat aan Ramses. Mijn drummer-manager bezocht hem in het Sarphatihuis, het tehuis waar hij toen woonde en zo begon het. In de videoclip haal ik hem op met mijn 2CV en zingen we samen in de studio.” Naast een muzikale impact bracht Ramses ook de liefde. Tijdens een optreden ontmoette Gerard zijn vrouw. ,,Ramses heeft een enorme ommezwaai in mijn leven veroorzaakt.”

Wat betekent Vivre voor hem? ,,Zoals Ramses door zijn ouders werd achtergelaten, moest ik ook veel zelf uitzoeken. Na een optreden gaf ik hem een compliment over zijn voordracht. Hij zei: ‘Je moet het even menen.’ En zei daarmee dat je écht moet zijn, en het ook zo ervaren moet hebben. Dat heb ik altijd onthouden: je moet het even voelen, dan komt het goed.”

Gerard groeide op in een muzikaal nest. Zijn moeder speelde fluit en zijn vader piano en kerkorgel. ,,Mijn moeder legde druk op me om me te specialiseren als arts, terwijl mijn vader me wat meer aanmoedigde in alles waar ik plezier in had.” Hij slikt zichtbaar zijn emoties weg wanneer hij over zijn vader spreekt, die nu 96 is en nog altijd scherp van geest.

Boodschap aan de regio

Zijn boodschap aan de regio? ,,Breng culturele avonden terug op scholen, geef muzieklessen op basisscholen met gratis of leeninstrumenten, en geef jonge bandjes een podium. Drie beginnende bandjes op een avond per week in het Witte Theater zou prachtig zijn. En voor de jonge muzikanten; doe wat je leuk vindt, blijf gerust onder de radar, beleef plezier en maak lol. Zoals Ramses vrijheid nam en geen druk voelde.”

Onze tijd zit erop. Terwijl hij zich klaarmaakt om zijn vader te ontmoeten, blijft zijn passie en toewijding nagalmen in mijn gedachten. Geen tijd voor een foto bij de Muziekschool, maar hij poseert graag voor zijn mintgroene klassieke Citroën DS. Daar staat hij, trots. En terecht.

Daar staat hij, trots. En terecht. Foto: Frits Rijperman