De wekker op mijn smartphone gaat om 7.45 uur, met een vrolijk funky gitaartje. Het voelt als een nieuw begin. Vandaag, 24 september, is het zover: mijn allerlaatste werkdag. Morgen begint mijn eeuwigdurende grote vakantie. Nog één keer door mijn ochtendritueel: 44 jaar, zo’n 9000 keer een sessie van wekker, douchen, krantje, ontbijten. De Countdown-app ‘Until I Retire’ staat op: nog 1 dag.

Mijn eerste wekker was een glimmende rode klok met een opdraaimechanisme en een sleuteltje aan de achterkant. De zilverkleurige belletjes werden ritmisch aangeslagen door een fanatiek hamertje. Het geluid was zo luid dat het de hele buurt wakker maakte, met blaffende honden en een krijsende kat. In de loop der jaren heb ik vele modellen gehad: met batterij, met snoer, langwerpig met digitale cijfers, en nu de smartphone.

Voor de pakweg negenduizendste keer loop ik naar de badkamer. Luxe schuim van Rituals bedekt mijn wangen en kin. Lekker fris, hoewel ik de laatste jaren vaak met een ‘nachtschaduwbaardje’ naar mijn werk ging. Vroeger, de eerste paar duizend keer, ging ik altijd glad de deur uit, met een borsteltje en een stick van ‘De Vergulde Hand’. Nu gebruik ik een wegwerpmesje en kant-en-klare scheerschuim, door de jaren heen steeds goedkoper geworden.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een krasse mid-zestiger met rimpeltjes en een witgrijze haardos. Mijn haargrens trekt langzaam op, maar het tempo valt gelukkig mee. Mijn vader was rond zijn dertigste al kaal, met diepe inhammen en leek zo op Wim Sonneveld. Ik heb hem nooit ongeschoren gezien, ook niet nadat hij op zijn vierenzestigste met pensioen ging. Hij overleed een jaar later. Ik hoop op een ander verhaal, een positief en vrolijk scenario met een lang leven.

Na het scheren is het tijd voor de krant. Al 44 jaar lees ik de Volkskrant, een trouwe vriend die me vaak teleurstelde door late of incomplete bezorging. Na veel klagen is er eindelijk verbetering; vandaag ligt hij op de mat. Fijn. Geen gedoe meer met de bezorger. Nee, ik ben relaxed, het is mijn laatste werkdag.

Ik zet koffie, smeer een boterham en blader door de krant. Mijn gedachten dwalen af. Waar denk ik aan? Ik kijk met een leeg hoofd naar het potje 100% Bio-pindakaas en de jam. Een gedicht dat al een tijdje door mijn hoofd danst, komt naar boven:

Pluk De Dag

vanochtend na het ontbijt

ontdekte ik, door mijn verstrooidheid

dat het deksel van een middelgroot potje Marmite

(het 4 oz net formaat)

precies past op een klein potje Heinz

sandwich spread.

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd

of het sandwich spread-dekseltje ook op het Marmite-potje paste,

en jawel hoor; het paste eveneens

(Cees Buddingh)

Zo zal het zijn, lekker helemaal niets zinnigs, maar toch ook wel. Elke dag hoop ik op een mooie ingeving of ontdekking. Ik stap de voordeur uit. Yolande, mijn vrouw, is al naar haar werk; nog een jaartje en zij zwaait ook af. Mijn moeder stond mijn vader elke ochtend tot zijn laatste werkdag uit te zwaaien. Ze zei dan vaak, doelend op zijn baas op het tandtechnisch laboratorium: ,,Daar gaat hij weer, naar die bloedhond.” Ik laat het huis leeg achter als ik de deur op het slot draai. Ik check of ik mijn smartphone, leesbril en portemonnee bij me heb. ,,The Bright Blessed Day, I Think to Myself, What a Wonderful World,” neurie ik. Maar wat ga ik vandaag eigenlijk doen?

In mijn agenda staat alleen een afscheidskoffiemoment in het Centraal Bureau Heerhugowaard. Tijdens het koffieafscheid houdt Leonie van Son, bestuurder van de Waerden, een flitsende toespraak, gebruikmakend van mijn laatste column ‘Magische Brief uit de Toekomst’.  Ik schreef over tien jaar later, maar zij past het aan door er nog eens tien jaar bij op te tellen: Ik glimlach van oor tot oor en ben verrast door haar creativiteit. Niet het verleden memoreren, maar de toekomst herinneren. Fijn deze week; voor het laatst langs bij de bewoners van de woonlocaties, van wie ik veel heb geleerd. Er is een feestelijk afscheid van collega’s in het vooruitzicht. Ik laat me maar verrassen. Tevreden en zorgeloos voel ik me.

De afgelopen 10 maanden heb ik via deze column muzikaal afgeteld, met elke maand een nieuwe bespiegeling. Het viel enorm mee en was leuk om van trouwe lezers iets te horen. Nu is het klaar. De tijd voor mezelf begint, en ik ga genieten van wat komen gaat. Het ga jullie goed. Luister ook eens op Spotify naar de muziek uit mijn columns; JUTTER LISTED

Daar gaat ie dan, na het afscheidsfeestje in Oma’s Kamer. Foto: Caroline Wolff