Een iconisch verhaal met wat vage symbolische teksten uit bekende hits. En voilà daar hebben we straks rond Pasen weer The Passion. Een kijkcijferkanon op tv, waar veel mensen naar uitkijken of je nou gelooft of niet. Rond 1970 maakte ik tijdens de muzieklessen kennis met The Passion van toen. Op het Ichthus College in IJmuiden, dat een nieuw gebouw heeft.
Glimmende vloeren, lichtgele baksteentjes, maagdelijk witte muren en natuurstenen trappen fonkelen me tegemoet. Ons muzieklokaal is akoestisch verantwoord ontworpen. De muziekdocent met de toepasselijke naam Klinkhamer, legt uit wat er zo bijzonder is aan dit lokaal. Er is een pick-up met een hi-fi stereo installatie ingebouwd en aan het plafond hangen megagrote geluidsboxen. Zoiets heb ik nog nooit gezien of gehoord. Een lp wordt uit de hoes getrokken en een doekje glijdt over het vinyl.
Klinkhamer goochelt de plaat in een diepe kist, waar zich helemaal onderin de draaitafel bevindt. Het is de oerversie van de rockopera Jesus Christ Superstar. Mijn top-40 oortjes worden direct verwend, want hier knalt bij de ouverture een vervormde rockgitaar keihard door het lokaal. Lekkerrrr! In de loop van het jaar mag je je beste LP meenemen, hierover een spreekbeurt houden en je favoriete nummer draaien. Maar tegen de tijd dat ik aan de beurt ben en Do the Strand opzet van Roxy Music is er al één box naar de Filistijnen en hoor je in plaats van een pianootje loeihard de brommende saxofonist.
De soundtrack van de film Jesus Christ Superstar komt een jaar later uit, ik koop ‘m meteen bij V&D, voor drieëntwintig gulden. Niet duur voor een dubbel-lp. Er ontstaan felle discussies in de jongerenpraatgroepjes van de kerken. Men spreekt schande omdat de blijde boodschap van de opstanding er bewust uit gelaten is. Foei! Maar er is ook lof. Zo neemt onze pastoor Glazenmaker van de Oudkatholieke Kerk aan de Wilhelminakade het in zijn preek op voor de film. Want het verhaal steekt in een modern jasje en zo is het boeiend voor jongeren, die toch al zo worstelen met de kerk en de wereldvrede. Eenmaal in de bioscoop let ik extra op en zie de acteur die Judas speelt, in de eindscene betekenisvol omkijken voordat hij de hippiebus instapt voor vertrek. Dit symboliseert dat het nog niet klaar is en de reis verder gaat.
Het thema is nog steeds actueel. Zo zou je een managementseminar kunnen beginnen: Een afdeling maakt zich zorgen over de enorme populariteit van het project. Nu hebben we wel de macht over 50.000 volgers. Maar het team is niet meer wat het is geweest. De manager heeft een burn out en denkt; ‘Now, I’m sad and tired. I will drink your cup of poison.’ De saamhorigheid is ver te zoeken omdat iedereen voor zichzelf gaat. Hoe verder? Nou, terug naar de pioniersfase dus, zoals Judas bepleit. Hoogste tijd voor een andere mindset. The Passion bewijst dat het verhaal over Jezus nog duizenden keren verteld kan worden. In allerlei nieuwe jasjes.
Wil je die ruige gitaar uit de ouverture, en alle muziek uit mijn columns beluisteren? Check mijn Spotify playlist; jutter listed. e-mail; frits.rijperman@xs4all.nl. (Foto: aangeleverd)