Velserbroek – Afgelopen week waren de heer en mevrouw J. van Lunenburg en J.M. van Lunenburg-Schouten 70 jaar getrouwd. Daar stuurt de gemeente heel attent een berichtje van naar deze krant. En natuurlijk gaan we dan heen voor een gesprekje en een foto want 70 jaar, dát is nogal wat. Vaak zijn het cadeautjes voor de verslaggever, zo’n gesprek. En dat was zeker het geval bij Ans en Joop.  

Door Ingeborg Baumann

Het echtpaar zit gezellig aan een drankje, een biertje voor Joop (92) en een sapje voor Ans, die geboren is in 1932. Als ik informeer naar hun leeftijd zegt Ans: ,,Ja, het gaat hard he, ik ben al 80 geweest.’’ Joop: ,,Zo kan je het ook zeggen ja. Dan is die mevrouw -hij wijst op mij-  zeker al 20 geweest.’’ Dit zet de toon van het gesprek dat ik maar in de ik-vorm zal schrijven. Niet de gewoonte voor een krant maar uitzonderingen bevestigen de regel en dit echtpaar ís een uitzondering. Zelden zag ik mensen van die leeftijd die zó positief in het leven staan. Terwijl ze heus wel het een en ander hebben meegemaakt en mevrouw zo slecht ziet dat ze geen televisie kan kijken, geen boek kan lezen en zegt: ,,Ik kan niet eens meer breien’’.

Het was het proberen waard

,,Jullie waren er vroeg bij’’, zeg ik. Joop: ,,Ja, waarom niet. Het was het proberen waard. We woonden bij elkaar om de hoek in Haarlem. De eerste keer dat ik haar zag met haar vuurrode haar met een witte strik dacht ik: ‘Dat wordt de mijne!’’’ Ans: ,,Zo is het gegaan en zo is het nog. Behalve de witte strik dan.’’ Hij: ,,Ze heeft nu wit haar in plaats van een witte strik maar de inhoud is goed gebleven.’’

Dat stuk wordt niets

Afgelopen zaterdag hebben ze het jubileum gevierd in Villa Westend met de hele familie. Die familie bestaat uit een zoon, René, met zijn vrouw en diens kinderen Mark en Desiré. Verder natuurlijk hun achterkleinkinderen Emma (4), Stijn (6) en Bram van 4. Eerste is de dochter van Mark, die vlakbij woont, bij het gesprek aanwezig is en af en toe ook een duit in het zakje mag doen. Ans: ,,Wat was het gezellig! Echt voor herhaling vatbaar. De bediening was ook zo goed.’’ Hij: ,,Je kunt beter daar bediend worden dan door de pastoor.’’ Zij: ,,Oh god, dat wordt niets dat stuk in de krant als je zo doorgaat.’’

Meteen leuk

,,Vonden jullie elkaar meteen leuk?’’, doe ik weer een voorzetje tot een serieus gesprek. Ans: ,,Ja hoor, hij viel wel mee.’’ Om meteen aan te vullen: ,,Grapje hoor, het was meteen raak.’’ Het bleef bij één zoon, en dat in een tijd dat soms de pastoor nog langskwam om te informeren of er niet meer kindjes gemaakt moesten worden. Ans zegt: ,,Nee hoor, ik vond het zat. Het had leuk geweest als er meer waren gekomen maar ik heb er geen probleem van gemaakt. Het mocht gewoon niet zo zijn.’’

Prins Bernhard

Ze begonnen hun huwelijk met inwonen op de Zuid Schalkwijkerweg in Haarlem. In de loop der jaren verhuisden ze veel, steeds dichter naar Velsen toe. Ans is in IJmuiden geboren en dat blijft toch trekken blijkbaar. Dat inwonen was niet ideaal natuurlijk. Joop: ,,Ik heb toen een brief geschreven naar prins Bernhard. Niets gehoord verder. Behalve van de gemeente dat ik dat niet kon maken en brieven naar het Koninklijk Huis via hen moest sturen. Ik dacht: ‘Je kunt me nog meer vertellen’. Kort daarna kregen we een huis toegewezen. Drie kamers met een tuintje. Kan geen toeval zijn geweest toch?’’

Doorgaan met ademhalen

Ik ben nieuwsgierig wat het geheim is van een 70-jarig huwelijk. Traditionele vraag maar ik stel hem toch. ,,Gewoon doorgaan met ademhalen en je verstand gebruiken. Hier vind je wat en daar laat je wat. Het is meer geven dan nemen en als je dat allebei doet kómt het ook goed. Dan schijnt de zon.’’, vullen ze elkaar vol overtuiging aan. En uit hun mond klinkt het niet eens als ‘tegeltjeswijsheid’.

Qua arbeidsleven is er ook nogal wat gebeurd. Joop was voordat hij in dienst moest ‘suikerbakker’ (zuurstokken, wijnballen en ulevellen) en daarna werkzaam bij Uitgeverij en Drukkerij De Spaarnestad, een Nederlandse katholieke uitgeverij Haarlem. Toevallig, mijn opa werkte daar als corrector. Ans was kapster en werkte in haar huwelijk bij een ‘echte bakker’ op de Hagelingerweg. De grote liefde en hobby van Joop is voetbal. ,,Er is maar één club!’’ ,,Ajax!’’, roep ik voor mijn beurt. Joop: ,,Het is maar goed dat je niet bij een Feyenoord supporter zit want die had je eruit gegooid.’’

Verdriet

Verdriet is er ook geweest, daar ontkomt een mens niet aan. Joop: ,,Ik denk nog steeds vaak aan mijn vader, dat was een fantastische vent, vol verrassingen. Daar heb ik wel verdriet om gehad, liep ik buiten met de hond gewoon te janken.’’ Hij neemt een slokje bier: ,,Oud vlees moet je pekelen.” Ans zegt: ,,Het leven komt zoals het komt. Ik ga steeds slechter zien. En toch wen je eraan, het is niet anders. Je moet dingen accepteren. Net zoals mijn geheugen dat achteruit gaat. Dan draait het niet. Maar als hij dan bijvoorbeeld zegt: ‘Je hebt Mark (kleinzoon) van de week nog gezien’, dan komt het terug.’’

Versierd

De dag dat ze in het huwelijk traden in Haarlem op de Grote Markt was de hele markt uitbundig versierd. Het was de verjaardag van prinses Irene namelijk. Misschien een voorteken dat je in het leven zelf de slingers moet ophangen. Dit echtpaar staat zo fijn in het leven, daar kun je alleen maar bewondering voor hebben.

Het is meer geven dan nemen en als je dat allebei doet kómt het ook goed. Foto: Ingeborg Baumann