Wekelijks legt Erik Baalbergen een typisch IJmuidens beeld vast, naar aanleiding van de actualiteit, een bijzondere gebeurtenis, een evenement of gewoon vanwege de mooie taferelen die IJmuiden biedt. Achter elke foto schuilen wetenswaardigheden over IJmuiden. In deze aflevering aandacht voor de rustende zeehonden op en rond onze kust.
Wij mensen gaan naar het strand om te sporten, te ontspannen, naar een storm of ondergaande zon te kijken of te nieuwjaarsduiken… Vermoeide maar ook zieke zeehonden zien stranden vooral als rustplaats. De regelmatige IJmuiderstrand- en pierwandelaar kijkt nauwelijks meer op van een zeehond, rustend aan de voedlijn op onze stranden of tussen de blokken van de pieren. Wie herinnert zich niet zeehond Bob, die vorig jaar met grote regelmaat IJmuiden bezocht?
Als ik tijdens een strandwandeling er weer ’s eentje zie liggen, kan ik het niet laten om de teletoeter op m’n camera te schroeven om de zeehond ‘dichtbij’ te halen, terwijl ik zelf op grote afstand blijf. Zeehonden zijn schuw en hebben een goed gehoor en goede reuk; ze keren je snel hun kont toe en duiken de zee in als je te dicht in de buurt komt. Via de telelens allereerst maar eens kijken of het beestje er gezond uit ziet. Niet dat ik een expert ben, maar bij twijfel zal ik toch het Reddingsteam Zeedieren Velsen (rtzvelsen.nl) waarschuwen. Gelukkig komt dat zelden voor en is de zeehond gewoon een dutje aan het doen.
De zeehond op de foto kom ik een kleine twee weken geleden tegen bij de vloedlijn niet ver van de zuidpier. Al op grote afstand zie ik dat hij of zij met rek- en strekoefeningen bezig is; dan weer languit en even later in een krul, om vervolgens weer te ‘planken’. Tussen haakjes, over dat ‘hij of zij’, een mannetjeszeehond heet blijkbaar een ‘bul’ en een vrouwtjeszeehond een ‘wijfje’, geen ‘zeeteefje’ dus… Lang leve Wikipedia.
Hoewel ik op telelens-afstand blijf, krijgt de zeehond mij in de gaten maar gaat gewoon door met de show. Gapen en flapperen vervolmaken de uitsloverij. Even bekruipt mij het gevoel dat ‘ie na afloop naar me toe zal komen en z’n flipper ophoog houdt om een vissie te vragen. Gelukkig heeft deze bedelen-om-voedsel-mentaliteit de zeehond nog niet bereikt en gaat ‘ie ongestoord verder met de oefeningen.
Zo’n zeehondje op het strand met een schijnbaar hoge aaibaarheidsfactor is natuurlijk machtig interessant, maar vergeet niet dat een zeehond behoorlijk van zich af kan bijten. Alleen al vanwege dat bijten, maar ook vanwege het feit dat een zeehondje oververmoeid kan zijn en met rust gelaten wil en moet worden of zelfs een ziekte kan overbrengen, is het raadzaam om op flinke afstand te blijven en eventueel je hond vast te houden. Ook je kind of jezelf dichtbij, op ‘aai’-afstand van een zeehondje met mobieltje vastleggen is uiteraard sterk af te raden.
Bij het vervolg van mijn wandeling richting zuidpier kijk ik nog regelmatig even naar de uitslover in de verte. Helaas zie ik zo’n half uurtje later iemand met een mobieltje heel dichtbij komen, waarmee een snel en abrupt einde komt aan de rustpauze van deze uitslover…